Ik ben geen regelmatige schrijver... maar denk er nog altijd hetzelfde over: niets is onmogelijk.Ook triathlon niet. Ik had alleen een stroeve start.
Ik ben altijd fanatiek, en gedreven. En toch, misschien wel daardoor, raakte ik overtraind. Te veel gedaan, te hard gegaan. Mijn knieblessure ging maar niet over. Dit was toch wel de grootste strubbeling.
Jumpers knee was het oordeel van de sportarts. Fysio's en rust, weer
opbouwen en weer terugvallen. Die cyclus heb ik het afgelopen jaar ontelbare keren
doorgemaakt. Het rustig opbouwen was niet het probleem, en ook niet de terugval. Maar met name de opstart, toch nog een keer proberen, weer moed/zin verzamelen om te trainen, geduld hebben (heb ik voor geen meter...) en vertrouwen dat het beter zou worden. Soms had ik het idee meer bezig te zijn met mentale training dan triathlon training.
Er waren van die momenten dat ik me afvroeg, waarom doe ik dit? Conclusie is toch wel dat ik hou van deze manier van leven, de combinatie van sporten en mijn sociale leven. Het (bijna) dagelijks sporten zou ik voor geen goud willen missen. Ik hou van sporten en triathlon in het bijzonder. En daarom bleef ik het proberen, iedere keer weer.
Ik heb in deze tijd ook een geheel nieuwe wijze van trainen geleerd van Lars (www.larskarmelk-sportbegeleiding.nl). Rustig
trainen, in een prettig ritme, en zodanig dat het in mijn leven past.
Iedere vier weken een schema dat aansluit bij mij. Veel fietsen (naast de uurtjes zwemmen) bleef over omdat hardlopen niet ging. De altijd langzame d1tjes (hartslagzone 1) trainen om mijn basisconditie op peil te krijgen. Mijn motor bouwen, een sterk hart. Voor de afwisseling in training ben ik gaan wandelen. Uren en uren wandelen. Weer of geen weer, regen, sneeuw, donkere avonden. Iedere keer liep ik buiten (gelukkig hield mijn moeder me soms gezelschap, de schat). Ik hield voor ogen dat ik fit de finish over zou gaan. Dat hield me op de been, dat was mijn motivatie.
Het werd februari dit jaar. Na 8 maanden hardloop-loze trainingsschema's kwamen de eerste pasjes er weer bij. Door maanden lang de lage hartslagzones te trainen, kon ik het hardlopen vrij snel oppakken. En inmiddels kan ik 1 uur vrijwel pijnvrij lopen. Mijn eerste overwinning is binnen!
Met deze schema's kon ik trainen in een modus waarbij ik niet helemaal
hoefde te
stoppen, en ik toch heel langzaam op kon gaan bouwen. Op die manier kon
ik toch blijven sporten en tegelijkertijd proberen blessure vrij
te worden. Het was een lange weg maar met geduld en vertrouwen (heb ik
van horen zeggen:-) kom ik er vanzelf.
De meeste plannen gingen
overboord. Nieuwe plannen kwamen terug. En ook die moest ik weer
bijschaven. Maar ach, een stroeve start, is niet meer dan een stroeve start. Fanatiek als ik ben, blijf ik gewoon doorgaan. Denk aan die finish die ik fit over ga, dat is wat telt!
